Badacze amerykańscy wyodrębnili siedem podstawowych cech, które powodują, że dziecko sprawia mniejsze lub większe trudności wychowawcze.

Oto one:

- ruchliwość

Dziecko jest niespokojne, stale pobudzone.

-samokontrola

Dziecko jest impulsywne, nie przewiduje konsekwencji swych działań.

- koncentracja

Dziecko nie potrafi się skoncentrować na czynnościach, sprawia wrażenie jakby nie potrafiło słuchać.

- regularność

Dziecko nie potrafi dostosować się do regularnego rozkładu dnia.

- umiejętność dostosowywania się

Dziecko jest nieufne i nie lubi niczego, co nowe; odmawia jakichkolwiek zmian.

- wrażliwość

Dziecko jest nadwrażliwe. Gwałtownie reaguje na hałasy, światło, zapachy; bardzo wrażliwe na ból; szybko wpada w gniew.

- zachowanie

Dziecko wykazuje przesadę w wyrażaniu uczuć. Jest hałaśliwe; jeśli chce coś uzyskać robi teatralne sceny. Często nie jest w humorze, lecz bywa miłe, usłużne, chętne do wszelkich zabaw czułe twórcze i inteligentne.

Które z tych cech przypisałbyś swojemu dziecku?

Jak sobie radzić z „trudnym” dzieckiem?

Przede wszystkim zmień podejście do dziecka: ono nie jest trudne, chociaż jest wymagające. Takie dziecko niełatwo wychować i uczyć współżycia z innymi oraz poszanowania dla ogólnie przyjętych reguł. Jak tego dokonać, nie uciekając się do kar, gróźb i klapsów? A przede wszystkim nie tłumiąc w dziecku inicjatywy, kreatywności i entuzjazmu, którymi często wyróżnia się wśród rówieśników?

Kilka dobrych rad:

- upominaj łagodnie, gdy wpadasz w złość, tracisz autorytet;

- twoja spokojna obiektywna reakcja wzbudzi szacunek, stronnicza i gwałtowna spowoduje, że dziecko poczuje się potraktowane niesprawiedliwie i nie usłucha Cię;

- nie przypisuj dziecku złej woli, ono działa pod wpływem podstawowych impulsów, których my dorośli nie jesteśmy w stanie zrozumieć, ponieważ zapomnieliśmy, co sami czuliśmy w jego wieku. Dziecko musi się nauczyć, że istnieją reguły, których należy przestrzegać.

Jeśli wykluczysz złą wolę dziecka staniesz się bardziej wyrozumiały.- uwolnij się od stereotypów np. należy zjadać cały posiłek, w pokoju musi być porządek itp. Nie ma nic złego w tym, że chcemy, by dzieci utrzymywały porządek w pokoju, a przy stole nie wybrzydzały. Błędem jest uznawanie tych umiejętności za oczywiste, dobrze ugruntowane i wykonywane nawykowo. Są osiągane z wysiłkiem, wymagają czasu, prób i błędów, by je opanować do perfekcji.

- nie przyczepiaj dziecku etykietki. Gdy raz określisz dziecko, jako „niegrzeczne i despotyczne”, zauważysz jedynie te zachowania, które odpowiadają tej definicji i nie docenisz tych, które do niej nie pasują.

- spróbuj przez chwilę popatrzeć z pozycji dziecka – jego umiejętności radzenia sobie z bodźcami i kontrolowania emocji są ograniczone;

- nazywaj zachowanie dziecka, a nie jego charakter;

- uwolnij się od schematycznych sądów i rutynowych reakcji. Wtedy będziesz mógł spojrzeć na dziecko bez uprzedzeń, obdarowując je tym, co wielki psycholog Carl Rogers nazwał „spojrzeniem bezwarunkowej miłości”.

Tekst na podstawie książki N. Laniado „Nieznośne dzieci i zdesperowani rodzice”

A.Kędzierska