Z okazji Świąt Bożego Narodzenia

życzymy 

wszystkiego, co najlepsze,

zdrowia, szczęścia i samych radosnych chwil,

spędzonych w gronie rodzinnym.

Dyrekcja i Pracownicy PP9 z OI

Tegoroczną Wigilię w naszym przedszkolu uświetnił występ dzieci oraz pań z grupy Tygrysków, które opowiedziały o tradycjach i potrawach wigilijnych. Przełamaliśmy się opłatkiem, zjedliśmy pyszny obiad wigilijny i spędziliśmy czas wspólnie w przemiłej atmosferze.

Kochane Przedszkolaki! Drodzy rodzice! Przypominamy o trwającej akcji zbierania drobnych pieniędzy na Górę Grosza. Pamiętajmy, że tak niewiele, może zdziałać tak dużo. Lenka z Kubusiów Puchatków pamięta i już kilkakrotnie przyniosła pełne woreczki groszówek, które jej rodzina zbiera cały rok.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci

Zaburzenia emocjonalne mające początek we wczesnym dzieciństwie to stany lękowe. Lęk i złość to podstawowe emocje towarzyszące w normalnym rozwoju jednostki jako istoty społecznej. Informują nas o zagrożeniu, które niosą różne sytuacje życiowe i jak na nie odpowiednio reagować. Zatem nieadekwatnie silny lęk destabilizujący życie, powodujący znaczne ograniczenie funkcjonowania człowieka w różnych sferach jego życia oraz niemieszczący się w kryteriach uznawanych na normę rozwojową dla danego wieku stanowi o spektrum zaburzeń lękowych.

Lęki jako normalny przejaw rozwoju emocjonalnego:

• od 8 miesięcy do 2 lat boją się separacji od opiekuna,
• między 2 a 4 rokiem życia pojawiają się nowe lęki takie jak lęk przed zwierzętami i ciemnością;
• między 4 a 6 rokiem życia rozwija się wyobraźnia dziecka i tworzy wyobrażenia duchów półludzkich-półzwierzęcych potworów oraz niewytłumaczalnych dźwięków pojawiających się w nocy;
• po 6 roku życia dzieci w większym stopniu boją się zranienia, śmierci i naturalnych klęsk żywiołowych;
• w okresie adolescencji dziecko może obawiać się, że nie będzie akceptowane przez grupę rówieśniczą.

Co można zatem powiedzieć o lęku? Jak go odróżnić od strachu?

• niejasny związek między lękiem a zagrożeniem;
• przewlekły;
• ciągły niepokój;
• może nie mieć obiektu;
• niejasny początek;
• uporczywy;
• niejasne ustąpienie;
• bez jasnych granic;
• zagrożenie rzadko jest bliskie;
• wzmożona czujność;
• fizyczne doznania czujności;
• zagadkowy charakter.

Przyczyny zaburzeń lękowych okresu rozwojowego:

• zaburzone poczucie bezpieczeństwa we wczesnym dzieciństwie;
• trudne wydarzenia rodzinne w których uczestniczy dziecko (rozstania, przeprowadzki, rozwód, choroby, śmierć bliskiej osoby i inne);
• nieprawidłowe relacje rodzinne i wysoki poziom lęku w rodzinie (konflikty, neurotyzm);
• patologia w funkcjonowaniu rodziców, zwłaszcza matek;
• występowanie u rodziców zaburzeń lękowych, lub też depresyjnych, czy innych chorób psychicznych;
• czynniki genetyczne, czynniki środowiskowe;
• uczenie się lękowego reagowania (poprzez obserwację, modelowanie).

Charakterystyczne objawy lęku występujące w kilku sferach:

w sferze somatycznej (mowa ciała), co powoduje:

• przyspieszenie oddechu;
• suchość w jamie ustnej lub nadmierne ślinienie się;
• wzmożona perystaltyka jelit np. biegunka;
• przyspieszenie akcji serca;
• zaczerwienienie lub bladość powłok;
• rozszerzenie źrenic;
• wzmożona potliwość;
• wzmożone napięcie mięśni.

w sferze poznawczej:

• luki w pamięci;
• zapominanie;
• trudności w koncentracji;
• chaos myśli.

w sferze emocji:

• drażliwość, złość;
• płaczliwość, lepkość emocjonalna.

w sferze behawioralnej:

• niepokój ruchowy lub zahamowanie ruchowe;
• drżenie,
• problemy z mówieniem,
• stereotypie ruchowe,
• czynności nawykowe np. obgryzanie paznokci

Nieefektywne sposoby redukcji lęków poprzez:

• nawyki ruchowe, rozładowujące napięcie poprzez ruch np. wyrywanie włosów, ssanie palca, onanizowanie się, obgryzanie paznokci;
• ukrywanie lęku (tzw. maskowanie) poprzez brawurowe zachowania/ błaznowanie czy niezgodną z wiekiem powagą, dążące do uzyskania aprobaty (uznania) przez społeczeństwo;
• zmiana postrzegania siebie samego czy sytuacji poprzez liczne kłamstwa tworzące wg tej osoby lepszy świat, powrót do wcześniejszych zachowań z poprzednich faz rozwojowych (np. udawanie raczkowania) oraz myślenie magiczne;
• ucieczka w wybrane zachowania przekierowujące koncentrację i obniżające na jakiś czas lęk: np. oglądanie tv, gry komputerowe, objadanie się.

Rodzaje zaburzeń lękowych wg ICD - 10 to min.: lęk przed separacją, zaburzenia lękowe w postaci fobii, lęk społeczny w dzieciństwie, uogólnione zaburzenie lękowe, zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.

Literatura:

Kendal, P. C., Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji, GWP, Sopot 2018 r.,

Namysłowska I. (red.), Psychiatria dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012

Kiedy należy się udać z dzieckiem do logopedy? Jakie objawy mogą świadczyć o zaburzeniach rozwoju mowy u dziecka? O tym można przeczytać w niniejszym artykule…

Koniecznie udaj się z dzieckiem do logopedy, gdy dziecko:

• nie gaworzy,
• roczne nie wypowiada sylab,
• podejrzewamy, że nie rozumie naszych poleceń,
• 2-latek nie wypowiada prostych słów (mama, baba, tata, dada...),
• 3-latek nie buduje zdań,
• 4-latek formułuje jedynie zdania proste, równoważniki zdań, wypowiada zaledwie proste słowa, zniekształca wyrazy,
• znacznie odstaje w rozwoju mowy od rówieśników, izoluje się, niechętnie bawi się z dziećmi, jest odrzucane przez grupę z powodu gorzej rozwijającej się mowy,
• w wieku 4 lat nadal mówi niepłynnie, zacina sie, powtarza sylaby, nie może "wydusić z siebie słowa",
• nawykowo oddycha buzią,
• podczas mówienia wsuwa język między przednie zęby,
• 4-latek nie wypowiada głosek k, g, l, ś, ź, ć, dź lub s, z, c, dz,
• 5-latek nie wypowiada l (np. nadal zastępuje przez j)
  albo nie wypowiada r, s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, k, g, ą, ę,
• 6-latek nie wypowiada sz, ż, cz, dż,
• gdy mamy wątpliwości, czy dziecko słyszy.

Ponadto, jeśli już u bardzo małego dziecka zaobserwujemy wolniejszy rozwój takich umiejętności jak siadanie, raczkowanie, gaworzenie, wymawianie pierwszych sylab, słów, to warto już wtedy zgłosić się do logopedy, by ocenił funkcjonowanie narządów mowy, poziom rozwoju narządów artykulacyjnych i ewentualnie zalecił odpowiednie ćwiczenia, które usprawnią narządy mowy i przyspieszą dojrzewanie tych części układu nerwowego, które odpowiadają za rozwój mowy. Może się bowiem okazać, choć oczywiście nie musi, że opóźnienie rozwoju ruchowego dziecka zapowiada opóźniony rozwój mowy.

Autorem artykułu jest Patrycja Nocoń - neurologopeda

Dla przypomnienia….

Już noworodek komunikuje się z otoczeniem i choć czyni to w sposób bezsłowny, to potrafi bardzo wiele przekazać za pomocą krzyku lub płaczu. Są one jedyną formą komunikacji noworodka do ok. 6-8 tygodnia życia. Różniące się wysokością, natężeniem, barwą, mogą wyrażać głód, ból, zmęczenie, potrzebę bliskości. Wyczulona mama często potrafi rozpoznać, czy płacz jej dziecka oznacza, że jest głodne, czy, że coś je boli, czy po prostu potrzebuje uwagi.

Głużenie, które pojawia się ok. 2 miesiąca życia, jest procesem nieuświadomionym, nie podlega kontroli słuchowej, toteż głużą także dzieci niesłyszące. Głużenie to ciągi spółgłosek, samogłosek, czasem sylab, które są ćwiczeniem mięśni oddechowych, głosowych i mięśni buzi odpowiedzialnych za tworzenie słów.

Gaworzenie jest już procesem świadomym i podlegającym kontroli słuchowej. Zaczyna się ok. 7-8 miesiąca życia i stanowi pierwszy poważniejszy sprawdzian słuchu dziecka. Dzieci niesłyszące nie gaworzą. Na tym właśnie etapie dziecko zaczyna powtarzać dźwięki słyszane w otoczeniu. Dziecko nabiera też przekonania, że dźwięk, który wydaje, coś oznacza i czemuś służy, toteż często wykorzystuje gaworzenie w celu zwrócenia na siebie uwagi. Coraz częściej rozumie ono także proste wypowiedzi, choć nadal podstawą tego rozumienia jest intonacja, akcent, melodia głosu, kontekst sytuacyjny. Pod koniec pierwszego roku dziecko może powtarzać już nie tylko pojedyncze sylaby czy ich kombinacje, ale nawet całe wyrazy. Z chwilą, gdy wyrazom tym dziecko zaczyna przypisywać określone znaczenie, gaworzenie przechodzi w etap wyrazu.

Etap wyrazu rozpoczyna słowną komunikację dziecka z otoczeniem i trwa mniej więcej do końca drugiego roku życia. Na tym etapie następuje szybki przyrost słownictwa, którym posługuje się dziecko, od ok. 3 słów pod koniec 1 roku życia do ok. 300 pod koniec 2 roku życia. Na tym etapie ubóstwo słownika sprawia, że to samo określenie miewa często różne znaczenia w zależności od sytuacji. Rozwój mowy zaś polega tu głównie na stopniowym zawężaniu, konkretyzowaniu znaczeń, a także na rozbudowie słownictwa i doskonaleniu gramatyki.

Etap zdania rozpoczyna się wtedy, gdy dziecko zaczyna używać zasad gramatyki, co następuje zwykle po 2 urodzinach dziecka. Na tym etapie dziecko zwykle jest już świadome prawidłowego brzmienia głosek, mimo że nie jest w stanie artykułować ich całkowicie poprawnie. Pierwsze zdania są najczęściej 2-wyrazowymi zlepkami wyrazów. Komunikaty we wczesnej fazie tworzenia zdań składają się właśnie z prostych słów, np. „mama tam” albo „lala da!” (daj lalę). Dziecko stopniowo przyswaja sobie odpowiednią kolejność rzeczowników, czasowników, pomijając jednak zaimki, spójniki i inne części mowy. W tym okresie następuje też stopniowy i stały wzrost przeciętnej długości wypowiedzi. Jako pierwsze pojawiają się zdania dotyczące przestrzeni życiowej dziecka, odpowiadające poziomowi dziecka. Dominują tu rzeczowniki, czasowniki, potem także przymiotniki.

Pierwsze zdania złożone pojawiają się w 3 roku życia. Najpierw złożone współrzędnie, potem także podrzędnie. Najbardziej charakterystyczne są zdania przyczynowe (bo...) i warunkowe (jak... to...) . Mowa dziecka w 3 roku życia staje się coraz bardziej zrozumiała dla otoczenia. Przyjmuje się, że jeszcze przed ukończeniem trzeciego roku życia dziecko jest zdolne do aktywnego uczestnictwa w rozmowie z udziałem dwóch lub więcej osób. Z końcem 3 roku życia dziecko z odbiorcy staje się nadawcą aktywnie uczestniczącym w dialogu.

Etap swoistej mowy dziecięcej charakteryzuje wiek przedszkolny aż do wieku szkolnego, tj. od 3 do ok. 6-7 roku życia. To czas doskonalenia języka, czas przyrostu słownictwa i utrwalania się reguł gramatycznych. Mowę trzylatka charakteryzuje niezbyt jeszcze bogaty słownik, obfitość słów wymyślonych przez dziecko, nie utrwalone reguły gramatyczne. Wypowiedzi trzylatków mają charakter raczej sytuacyjny i odnoszą się do najbliższego, znanego dziecku kręgu osób, przedmiotów, zjawisk. Wymowa sześciolatków powinna być już całkowicie zgodna z normą językową. Wypowiedzi powinny być już niezależne od sytuacji, kontekstowe, a więc rozbudowane, sensowne i zrozumiałe.

Po 6-7 roku życia dobiega końca tzw. okres krytyczny dla rozwoju mowy, co oznacza, że teraz mowa może być co najwyżej korygowana, ale już nie kształtowana. Proces rozwoju mowy ulega spowolnieniu, w końcu wygasa, a wszelkie konsekwencje zakłóceń czy zaniedbań we wcześniejszym okresie życia będzie teraz o wiele trudniej wykorzenić. Przez całe życie człowiek dodaje nowe wyrazy do swojego słownictwa, ale jest mało prawdopodobne, by był w stanie zmienić przyswojone wcześniej zasady gramatyki.

Jeśli któryś etap nie wystąpił lub wystąpił w formie niepokojąco innej niż opisane powyżej, a także, jeśli rozwój mowy uległ z wiadomych bądź niewiadomych przyczyn zahamowaniu lub znacznie (tj. powyżej pół roku) opóźnia się w czasie, oznacza to, że należy koniecznie udać się z dzieckiem do logopedy.

Autorem artykułu jest Patrycja Nocoń - neurologopeda

Serdecznie zachęcam Państwa do zapoznania się z ciekawymi artykułami skierowanymi do rodziców dzieci w wieku przedszkolnym.

Mowa – właściwa tylko ludziom – pozwala nam w pełni funkcjonować w społeczeństwie. Na co dzień zwykle nie dostrzegamy jej wartości. Tego, że jest najbardziej podstawową, najważniejszą formą komunikacji z otoczeniem, że umożliwia nam nie tylko kontakt z ludźmi, ale także wyrażanie własnych myśli, uczuć, przeżyć, pragnień. Zazwyczaj nie doceniamy też tego, że rozumiemy, co mówią do nas inni oraz co mówimy my sami.

Mowa nie jest jednak umiejętnością wrodzoną. Jest nabywana w dzieciństwie, uzależniona od wielu czynników, w tym także od tego, czy i jak mówią do nas najbliżsi.

Jej rozwój rozpoczyna się już na długo przed narodzinami. Pierwsze ruchy ust, przygotowujące buzię do mówienia, można zaobserwować u dziecka już w 3 miesiącu ciąży.

W wieku 6 lat dziecko powinno już mówić całkowicie poprawnie. Ten czas do 5-6 roku życia to najlepszy i najefektywniejszy okres dla korygowania powstałych wad czy wyrównywania braków. Dopóki mowa się kształtuje, można ją modyfikować, regulować, usprawniać, wpływać na jej rozwój. Po tym okresie, w wieku szkolnym i późniejszym, dziecko ma już utrwalone to, co osiągnęło dotychczas - niestety utrwalone są już także wady. Poddawanie terapii zaburzeń komunikacji w późniejszym wieku nie jest więc już kształtowaniem mowy, a jedynie jej poprawianiem. Przebiega więc wolniej i wymaga intensywniejszych działań zarówno ze strony terapeutów, rodziców, jak
 i samego dziecka.

Dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej reagować na wszelkie niepokojące objawy związane
 z mową dziecka. Jej prawidłowy rozwój jest podstawą prawidłowego rozwoju małego człowieka, jego osobowości, procesów myślenia, tego, jak będzie radziło sobie w szkole i jak będzie funkcjonować w wymiarze społeczno-emocjonalnym.

Nieprawidłowa mowa dziecka często spędza rodzicom sen z powiek. Bo czy to normalne, że 2-latek jeszcze nic nie mówi ? Albo że 3-latek mówi po swojemu i nikt go nie rozumie? Kiedy powinno pojawić się „r”? Czy jąkanie jest dziedziczne i czy można seplenienia nauczyć się od koleżanki

 z przedszkola? Czy dziecko może mówić po swojemu i kiedy tak naprawdę należy pójść do logopedy? Czy można przyspieszyć rozwój mowy dziecka? I jak mu pokazać, że mówienie jest fajne? Na te i inne pytania będziemy tu odpowiadać.

Autorem artykułu jest Patrycja Nocoń - neurologopeda