,,Smutek przychodzi niespodziewanie. A kiedy pozwolisz mu wejść, może odkryjesz, że twój gość jest inny, niż ci się wydawało……..”

,, Kiedy przychodzi smutek” Eva Eland

,,Kiedy nadchodzi smutek” to piękna książka  Evy Eland, która postanowiła o nim opowiedzieć w możliwie jak najprostszy sposób.

Głównym bohaterem uczyniła małego chłopca, któremu pewnego dnia wizytę składa Smutek.

W lekturze przychodzi on dosłownie – dzwoni do drzwi dzwonkiem i przechodzi przez próg. Nie ma określonego kształtu, to raczej coś na wzór ducha, który zawsze ma opuszczoną głowę i niepocieszoną minę.

Smutek podąża za chłopcem krok w krok i osacza go. Malec nie może ani go ukryć, ani przed nim się schować. Jedynym rozwiązaniem jakie proponuje autorka, jest spróbować się z nim oswoić.

Wiedząc więcej na temat Smutku jesteśmy w stanie lepiej sobie z nim poradzić. Książka daje wskazówkę, że nie warto ani przed nim uciekać, ani próbować siebie oszukiwać, że go nie ma.

Smutek jest naturalnym stanem i każdy ma prawo co jakiś czas go odczuwać. W ,,Kiedy nadchodzi smutek” można znaleźć konkretne rady, co robić, kiedy jego obecność stanie się niezaprzeczalna. Najważniejszą z nich jest czekanie. Czas sprawi, że Smutek zniknie, a kolejny dzień, który nadejdzie, będzie możliwością spotkania szczęścia.

Smutek jest emocją, która towarzyszy nam bardzo często. Czasami bywa przelotny, innym razem staję się kompanem na dłużej, zawsze jednak sprawia, że stajemy się nieco mniej skupieni, zamykamy w sobie i zaczynamy rozmyślać.

Jej intencją było stworzenie książki, która pozwoli każdemu dziecku zrozumieć ten stan, kiedy opuszcza nas szczęście i pojawiają się rozterki.

To piękna oszczędna w słowach i ilustracji książka, która jednak niesie ze sobą wielki przekaz. Pomoże szczególnie najmłodszym mówić o swoich emocjach i udowodni im, że każdy człowiek czasami bywa smutny. Nie ma w tym nic dziwnego, że może trafić się nam dzień, kiedy nie mamy ochotę na zabawę, a chcemy po prostu posiedzieć w ciszy lub pomyśleć.

Warto przeczytać dzieciom...i sobie.

Opracowała: Mariola Sulej