Jesteś tutaj: Start Przedszkole Psycholog Czym jest poczucie własnej wartości? i dlaczego jest tak ważne?
Poczucie własnej wartości jest jednym z ważniejszych czynników naszej osobowości, regulatorem ludzkiego zachowania, wpływającym na stosunek jednostki do siebie jak i otoczenia.
Według Niebrzydowskiego i Brandena, poczucie własnej wartości stanowi min. o poczuciu własnej godności, szacunku wobec siebie oraz pewności siebie, determinującą efektywne działanie jednostki, zdolność podtrzymywania określonych ról w rodzinie, jak również w środowisku społecznym oraz stopień wolności osobistej.
Na poczucie własnej wartości wg Brandena składają się dwa aspekty:
Poczucie własnej wartości jest zatem podstawowym źródłem dobrego samopoczucia, a także warunkiem utrzymania równowagi psychicznej. Dzięki poczuciu własnej wartości uzyskujemy harmonijny rozwój osobowości, kształtujemy prawidłowe relacje społeczne i postawy intrapersonalne (wobec siebie samego).
W czym zatem pomaga poczucie własnej wartości:
Kształtowanie poczucia własnej wartości odbywa się głównie w środowisku rodzinnym. Jakie zatem warunki powinny być spełnione aby mogła powstać adekwatna samoocena u dziecka:
- bezwarunkowa akceptacja osoby dziecka,
- jasne i przestrzegane granice/zasady w relacjach z dzieckiem,
- szacunek i tolerancja wobec pomysłów dziecka z poszanowaniem ustalonych granic,
- konkretne jednakże dostosowane do potrzeb i możliwości wymagania i oczekiwania wobec dziecka.
Jaka zatem powinna być postawa rodziców wobec dziecka aby sprzyjać kształtowaniu adekwatnego poczucia własnej wartości u dziecka?
Symptomy niskiego poczucia własnej wartości u dziecka
Sfera psychiczna |
Sfera społeczna |
odczuwane lęki, |
dystans w stosunku do innych, |
poczucie nieszczęścia, |
trudności w kontaktach z otoczeniem, |
poczucie beznadziejności, |
częste konflikty z otoczeniem, |
uciekanie w marzenia, |
skłonności do uległości, |
poczucie bezwartościowości, |
postawa przyjmowana z kontaktach z otoczeniem – unikająca lub wycofująca się, |
brak stanowczości, |
niskie zaufanie do innych, ciągła podejrzliwość |
obawy przed niepowodzeniem, w przypadku jego wystąpienia popadanie w przygnębienie |
w przypadku krytyki przyjmuje postawę wycofania, gdyż negatywne informacje potwierdzają jego niskie poczucie własnej wartości. |
nieufność wobec innych, |
|
brak wiary we własne możliwości, |
|
niska motywacja do działania, |
|
niedocenianie swojej pracy, swoich osiągnięć, |
|
małe zainteresowanie światem zewnętrznym, |
|
dążenie do perfekcji, |
|
skierowanie własnych myśli do wewnątrz, |
|
ciągłe niezadowolenie z siebie, |
|
poczucie bezradności. |
Najbardziej optymalnym poczuciem własnej wartości jest jego umiarkowany poziom nazywany potocznie adekwatnym. W nazewnictwie poczucia własnej wartości mówi się także o jego bardzo wysokim poziomie, który również nie jest budujący dla osoby, która ma nierealistyczne myślenie o swojej wiedzy, podejmowanych działaniach czy też możliwościach jakie stwarza jej świat.
Pamiętajmy jednak!!!, że poczucie własnej wartości zmienia się na przestrzeni lat, rozpoczyna się w rodzinnym domu gdzie jest kształtowane przez najbliższych dziecku, jednakże wraz z rozwojem dziecka na jego poziom mają wpływ inne spotykane osoby np. w szkole: nauczyciele, rówieśnicy jak również styczność z kulturą masową poprzez: internet, telewizję, radio. Sprzyjające kontakty pozwolą umocnić zdobyte adekwatne poczucie własnej wartości lecz mogą spowodować także jego wahania w kierunku powyżej lub poniżej normy, wówczas znów rodzice mogą okazać się wsparciem dla dorastającego nastolatka poszukującego swojego miejsca na ziemi.
Literatura:
Lewandowska-Kidoń T., Wosik-Kawala Danuta, Rozwijanie poczucia własnej wartości u dzieci w młodszym wieku szkolnym, Wydawnictwo Impuls, 2015r.
Schaffer R. Psychologia dziecka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2005r.